"Ψυχικά ευάλωτος..."

Τον κοίταξα ξανά...

Αργά σκεπτόμενος άγνωστος, να διασχίζει την καθημερινότητά του αξύριστος και έχοντας τα χέρια στις τσέπες, με το βλέμμα καρφωμένο στα βρώμικα πλακάκια του πεζοδρομίου της ζωής του. Επιμελώς κρυμμένος στη μάσκα του, προσπαθεί απεγνωσμένα να δείξει αυτό που  θα ήθελε να είναι. Μια "Καλημέρα" κατακρεουργημένη με τα μάτια του καρφωμένα μέσα στα δικά μου.

Τον ακούω να γελά δυνατά στις σπάνιες περιστασιακές παρέες μήπως και πάψει να ακούει τα ουρλιαχτά της ψυχής του. Άνθρωπος που ερωτεύεται φευγαλέα μια ευτυχισμένη στιγμή για να την σφάξει αργότερα στο βωμό της δυστυχίας του.

"Πόσα πράγματα θέλει κανείς για να είναι ικανοποιημένος; Ο,τι έχει κι ο διπλανός του και κάτι παραπάνω, έτσι, για να υπερισχύσει". Παροδικά, μέχρι να εμφανιστεί το κενό ξανά. Το αβυσαλλέο κενό του καναπέ του  που του κατασπαράζει τη ζωή αργά και αθόρυβα.

Το τηλέφωνο δεν χτυπά πια. Και το κουδούνι μόνο απ'τον ταχυδρόμο ίσως και από τον διανομέα πίτσας. Κουβέντες δεν υπάρχουν πια. Κουβέντες ουσιαστικές, καταθέσεις ψυχής  που θα τον κάνουν να νιώσει ζωντανός. Και η θλίψη απλώνεται. Ο πανικός καραδοκεί και ο ύπνος δεν έρχεται. "Δεν είναι τίποτα, θα περάσει" , σκέψη πανάκεια που επαναλαμβάνεται όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο δυνατά. Κι ύστερα τίποτα, μόνο η αίσθηση της διαφορετικότητας να απλώνει τα αγκάθια της σαν βάτος σ'ερειπωμένη εκκλησία. Στην ίδια  εκκλησία που τα καντήλια έσβησαν πριν χρόνια και κανείς δεν τα πήρε χαμπάρι.

Ο χρόνος κυλάει αργά χωρίς καμιά διάθεση συμμαχίας. Εχθρός με λουλούδια στα χέρια που κρύβουν τρομερά αγκάθια στα σωθικά τους. Περνάει η ζωή μπροστά του με κινηματογραφική ταχύτητα - πως να την σταματησει κανείς και να θυμηθεί ένα χάδι στο μάγουλο και τα απλωμένα χέρια του φίλου που λάτρεψε,  του ίδιου φίλου που λύγισε στη φουρτούνα του εγωισμού του; Ο χρόνος, η μνήμη, τα δάκρυα που στέρεψαν μη φανεί το ευάλωτο Εγώ καθώς μετρούσε τα αργύρια των άλλων, τα μάτια που παγώνουν απέναντι στον τοίχο. Σκέψεις να τριγυρνούν γύρω απ'τα ίδια παγόβουνα, σαν βελόνα κολλημένη σε δίσκο βινυλίου, ένας μονότονος άηχος ήχος... Η τηλεόραση ανοιχτή, δανεισμένη χαρά, διέξοδος απ'τους νυχτερινούς εφιάλτες. Αναρωτιέται τι βλέπει και μονολογεί  "Τίποτα, ίσα για να μουρμουρίζει..." μ'ένα μειδίασμα ανατριχιαστικό. Γεμίζει το ποτήρι του, ίσως έτσι βρει λίγη δύναμη παραπάνω, τα τσιγάρα τελειώνουν, θα πρέπει να βγει έξω, δεν θέλει. Ο κόσμος του είναι εκεί, ανάμεσα σε ρούχα πεταμένα στο πάτωμα που έχουν να φορεθούν καιρό, δεν θέλει τίποτα παραπέρα. Δεν υπάρχει τίποτα παραπέρα...

Ξημέρωσε και σηκώθηκε να τραβήξει τις κουρτίνες, ο ήλιος είναι ανεπιθύμητος. Καμιά όρεξη για δουλειά, γιατί να έχει όρεξη; Αλλιώς τα φαντάστηκε, αλλιώς ήρθαν. "Λίγο παραπάνω ευαισθητος"  έλεγε η μάνα του "μα θα τα καταφέρει..." και εκείνος την κοίταγε απορημένος με τα τεράστια μελιά μάτια του, παιδί ακόμη. "Θα τα καταφέρει!" Χιλιάδες φορές αντήχησαν τα λόγια της στο άδειο απ'τα χάπια κεφάλι του. Να ήταν μόνο εδώ.'Εστω για λίγο, μονο να του χαμογελάσει και να του το πει ξανά, μήπως  το πιστέψει και παλέψει με τα θεριά του, ίσα για να μην την απογοητεύσει.

" 'Εστω για λίγο...Μάνα..."

Λυγίζει στα γόνατα και ακουμπά το μέτωπο στο πάτωμα της κουζίνας, ουρλιάζοντας και γελώντας, γελώντας σαν εκείνη τη μεθυσμένη πόρνη που θέλησε ένα βράδυ στα στενά σοκάκια της πόλης του. Σφίγγει τις γροθιές  καρφώνοντας τα νύχια στις παλάμες του μήπως ο πόνος τον γυρίσει απ'το ταξίδι που μόλις ξεκίνησε. Μάταια. "Πρέπει να βρω άλλο τρόπο..."

Τον κοίταξα ξανά...

Να κάθεται μόνος σε μια σιδερένια καρέκλα ζαλισμένος από τα φάρμακα, περιμένοντας  υπομονετικά τη σειρά του. Οι καρποί του δεμένοι με επιδέσμους. Σήκωσε τα μεγάλα μελιά μάτια του και βυθίστηκε μέσα στα δικά μου. Κοίταξε τους επιδέσμους του με μίσος και εβαλε τις παλάμες του μπροστά στο πρόσωπό του. Χαμογέλασε και μου είπε άχρωμα: "Ψυχικά ευάλωτος..."