Σε παρατηρώ.
Γελάς. Δεν αρκεί.
Η μοναξιά των Κυκλώπειων τειχων που υψώνεις.
Οι φωνές που κρύβονται στη σιωπή σου.
Κρατάς τον ήχο σου σφιχτά, μην ταξιδέψει παραπέρα.
Γελάς. Δεν αρκεί.
Οι σκέψεις κερνούν άλλο ένα τσιγάρο. Απ'αυτό που έκοψες.
Ζωή που δεν διάλεξες, ζωή που κυνηγάς να ζέψεις.
Σε παρατηρώ.
Γελάς. Δεν αρκεί.
Ψυχή αμοίραστη.
Ματιά ανήλιαγη.
Σκέψη αλύγιστη.
Βγες στον ήλιο.
Με παρατηρείς.
Ήρθα απ'το πουθενά. Απ'το βάθος του δρόμου που κοιτάς.
Απ'τα νερά που ακούς να ορμούν στους βράχους κάθε δειληνό.
Απ΄το στεγνό σου δάκρυ.
Απλώνω τα χέρια μου, μη φοβηθείς.
Μίλα μου. Θα δέσω τα λόγια σου σαν ρόδι.
Κλάψε. Θα γεμίσω τον κόσμο σου χρώμα.
Ούρλιαξε. Τα στοιχειά φοβούνται τις κραυγές.
Ασε το χρόνο να γεράσει.
Σε παρατηρώ.
Γελάς αλλιώτικα. Μου αρκεί.
4 σχόλια:
Τόσο απλό, τόσο αληθινό...
Τόσο δύσκολα να έχεις φίλους τελικά...
Μπράβο Ζάνια...
'Ενας άθλος...
Άλικο στα μάτια σου το δάκρυ
μου το'δωσες για να το πιω
οξείδωσε τα χείλη σαν κατέβαινε
και βάφτηκε μιας πεταλούδας το φτερό..
χρωμάτισε αυγές στο πέταγμα της
και της μυρσίνης τ'απαλό το φως
λησμόνησε πως είναι η ευτυχία
και έβαψε τον κόσμο πιο θαμπό ..
ηρακλης ..
Αυτες ήταν οι συνθήκες Ηρακλη. Σ'ευχαριστώ που στάθηκες.
Δημοσίευση σχολίου