Πάντα θαύμαζα τις ασπρόμαυρες ντελικάτες κυρίες που πρωταγωνιστούσαν στον κινηματογράφο. Πανέμορφες, καλοχτενισμένες, άψογα μακιγιαρισμένες και ντυμένες με φιγουρίνια υπέροχα. Κοκέτες κανονικές δηλαδή. Φανταζόμουν το άρωμα που θα ταίριαζε να φορά η κάθε μία και το άφηνα να μου τρυπά τα ρουθούνια. Τις χάζευα να απεικονίζονται στην οθόνη της ασπρόμαυρης τηλεόρασης και παρατηρούσα κάθε κίνησή τους: Πως κάθονται, πως σηκώνονται, πως στέκονται, πως βαδίζουν, πως κρατούν το τσιγάρο, πως κοιτούν το "θύμα" τους, πως τα κάνουν όλα τέλος πάντων. Και μετά άρχιζε το γέλιο.
Ποτέ! Ποτέ δεν κατάφερα να τους μοιάσω έστω και στο παραμικρό. Η απόλυτη αποτυχία! Και στο εξηγώ: Πανέμορφη δεν είμαι και δε με λες όσο καλός άνθρωπος και να είσαι, οπότε το παιχνίδι ήταν χαμένο από την αρχή. Χαμένο σου λέω! Ούτε αλαβάστρινο πρόσωπο, ούτε αρμονικά χαρακτηριστικά αρχαιοελληνικού αγάλματος. Προς το μαυροτσούκαλο έτεινα, ένα πράμα σα γυφτάκι, λίγο πιο ξεθωριασμένο το χειμώνα. Ντελικάτο και σκουρόχρωμο δεν συμβαδίζουν. Νομίζω πως κάτι μου'χε ξεφύγει και δεν το'χα καταλάβει καλά μα προσπαθούσα παρ'όλα αυτά. Ματαίως αγάπη μου. Γιατί ερχόταν και το μαλλί και έδενε η καταστροφή.
Σγουρό. Τόσο σγουρό που δεν έπαιρνε παραπάνω. Hello Africa εντελώς, με τη σημαία του Τόγκο να κυματίζει στ'αεράκι. Σε μια εποχή που το μαλλί το βούρλο ή αυτό που προκύπτει όταν όλη νύχτα κοιμάσαι με τα αγκαθωτά ρόλεϊ στο κεφάλι και με φιλέ απο πάνω μη ξεφύγει καμμιά τρίχα, ήταν αποδεκτά. Ο,τι άλλο παρέκκλινε από αυτή τη μόδα τραβούσε την προσοχή. Την προσοχή πρωτάρας κομμώτριας να πειραματιστεί με πάθος πάνω στο κεφάλι μου χωρίς αποτέλεσμα, γαμώ το DNA μου μέσα.
Έχανα τα δυο βασικά. Είχα παρατηρητικότητα όμως. Κοιτούσα γύρω μου ομοιοπαθούσες που με λίγο βαψιματάκι μετά το πρωινό ξύπνημα γινόταν κάπως αποδεκτές. Κάπως. Μήπως να γινόμουν κι εγώ "κάπως"; Μια και δυό μάζευα απ'το σχεδόν ανύπαρκτο χαρτζηλίκι - τότε δεν ήταν καθημερινό, βουτούσα και καμμιά σκιά της μάνας μου ή το μολυβάκι των ματιών της και τσούκου-τσούκου ζωγράφιζα δράκους στα μούτρα μου. Δράκους και μονόκερους. Εγώ και η μακαρίτισσα η Winehouse. Δυό στο σύμπαν. Αδίκως πάλευα το λοιπόν να καταφέρω τη γραμμή της Καρέζη στο μάτι. Δεν το'χα και το'κοψα νωρίς το παραμύθι. Για μέικ απ; Ούτε λόγος. Εδώ δεν είχα καταλάβει καλά-καλά τι ήταν το ρίμελ, αλλά ήξερα να λύσω και να δέσω το βίντεο χωρίς να μου περισσέψει βίδα. Πού να 'μπλεχνα και με τα επιστημονικά;
Στο ντύσιμο το πάλευα το θεματάκι λίγο. Και μη βιαστείς! Μια δίφυλλη ντουλάπα είχαμε όλη κι όλη και οι δυο αδερφές και πάλι χώρος έμενε. Κι είχαμε και διαφορά ηλικίας αρα και διαφορά στο νούμερο. Λίγα ρούχα η καθεμιά μας, τα απολύτως απαραίτητα. Ένα από κάθε είδος. Ένα μπουφάν και ένα τζιν πατελόνι κι οχι τρία σ'όλες τις αποχρώσεις. Έτσι ήταν τότε. Όχι πολλά-πολλά. Μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Αλλά τουλάχιστον συνδυάζαμε ή προσπαθούσαμε να συνδυάσουμε. Είτε τα δικά μας είτε εκείνα που ανταλλάσαμε με φιλενάδες στο ίδιο σουλούπι. Καμμιά μπλούζα, κανα πατελόνι ή καμμιά φούστα. Κι όταν ερχόταν η στιγμή δυό φορές το χρόνο να ψωνίσουμε ρούχα -Χριστούγεννα και Πάσχα μόνο, τί σόπινγκ θέραπι και μπούρδες...- κάναμε ποδαρόδρομο ό,τι μαγαζιά είχε η πόλη να βρούμε τι θα μπορούσαμε να πάρουμε που θα μας έδινε τις περισσότερες επιλογές να συνδυαστεί ή να είναι κάπως πιο οικονομικό μπας και παίρναμε κατιτίς παραπάνω. Με επαναφέρω στην τάξη και καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Τι να σου κάνει από μόνο του το ντύσιμο γλυκιά μου;; Είναι να το'χεις.
Κι εγώ δεν το'χα. Ε, δεν το'χα! Εκτός τα παραπάνω, δεν είχα ούτε τη συμπεριφορά. Δε γίνεται μεχρι το γυμνάσιο να σκαρφαλώνεις σε δέντρα σα μαϊμού και να σπας τα γόνατά σου στους δρόμους παίζοντας κλέφτες κι αστυνόμους με μύξικα αγοράκια και ξαφνικά να μεταμορφώνεσαι από κάμπια σε πεταλούδα με πλουμιστά φτερά. Ούτε σε νιάου-βρε-γατούλα. Άσε που ήταν και άβολα τα τακούνια ανεξαρτήτως υψομέτρου. Λίγο η κίνηση της μαούνας απ'το αζυγοστάθμητο τακουνάκι, λίγο τ'απομεινάρια απ'τους κλέφτες κι αστυνόμους, λίγο και το να προσπαθείς να το παίξεις Μπάρμπι σε διαφορετικό χρωματικό τόνο, νά το το ρεζίλι. Ασε δε, όταν έπρεπε να μιλήσω γλυκά και τρυφερά όπως κάθε καθώς πρέπει θηλυκό. Φρίκη. Ώρες και φορές μου θύμιζα την προαναφερθείσα στο "Δεσποινίς Διευθυντής": "Γυρίσα-αα-α-τεεεεε;;;;"
Το ζάλισα για κάμποσα χρόνια αλλά αντιστεκόταν σθεναρά. Δε με'θελε. Και κατά βάθος ούτε κι εγώ. Οπότε συμφωνήσαμε να χωρίσουμε τους δρόμους μας και να συναντιόμαστε σπανίως, όποτε το απαιτεί η περίσταση. Και μόνον. Αλλά τις ασπρόμαυρες ντελικάτες κυρίες συνέχιζα να τις θαυμάζω.
Επίσης αντικείμενο θαυμασμού αποτελούσαν οι ελάχιστες γυναίκες που γνώρισα στη ζωή μου και πραγματικά ήταν κοκέτες. Γεννημένες κοκέτες χωρίς να γίνονται καραγκιόζηδες στο πιο γυναικείο τους και χωρίς καμπούρα. Γιατί η πλειοψηφία αυτό ήταν. Αποτυχημένες. Που δεν έπειθαν με τίποτα. Παρά τα φρου-φρου, τα αρώματα, το περιοδικό μόδας στη μασχάλη και το υπερβολικό μακιγιάζ. Γυναίκες - παγώνια.Κι άμα θες πρόσεξέ το την επόμενη φορά που θα βρεθεί μια τέτοια μπροστά σου : Υπερβολικό μακιγιάζ έχουν όσες δεν το'χουν και το κυνηγούν το κοκετιλίκι. Οι υπόλοιπες δεν έχουν ανάγκη από τόνους πούδρας και ρουζ σε ροδακινί απόχρωση. Έχουν αυτοπεποίθηση.
Σήμερα μετρώ 35 και βάλε. Βάλε, μη τσιγκουνεύεσαι. Αντιρυτιδική δεν πήρα ακόμη. Κι ούτε πρόκειται. Ούτε πανάκριβο μέικ απ να σπατουλάρω τις πρώτες (και τις δεύτερες) ρυτίδες. Ούτε φανταχτερά κραγιόν, ρίμελ και ρουζ που απλώνονται σαν μάσκα για να με κάνουν διαφορετική απ'ότι είμαι. Και φυσικά ούτε εντυπωσιακά, υπερβολικά θηλυκά ρούχα που κάνουν την προσοχή των άλλων να επικεντρώνεται πάνω τους και όχι στο προγούλι. Ασφαλώς απεταξάμην και την ηλίθια τη συμπεριφορά που μόνο δική μου δε θα ήταν. Και χαίρομαι που είμαι εγώ, άσχετα με τον φόνο που έχω κάνει.
Έλα, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Για την κοκέτα λέω. Συγκεκριμένα για τον φόνο της κοκέτας μέσα μου. Την έπνιξα με τα ίδια μου τα χέρια όταν κατάλαβα πως μια ρέγγα θα είχε περισσότερες προοπτικές επιτυχίας απ'ότι εγώ. Και χαίρομαι διπλά όταν βλέπω δίπλα μου να περνούν γυναίκες που έχουν καταφέρει να γλυτώσουν απ'αυτό το τριπάκι. Γυναίκες που δεν χρειάζονται σοβάντισμα, μαλλί κάγκελο και φούστα-μπλούζα-ασορτί για να πάνε μέχρι το περίπτερο στη γωνία. Γυναίκες που αποφεύγουν να φτάνουν σε ακρότητες και να γίνονται γελοίες απλά για να νομίζουν οτι γίνονται αρεστές. Γυναίκες που νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Όπως κι αν δείχνει αυτός. Αρκεί να δείχνει αυτό που είναι.
Κοκέτα: Η καθωσπρέπει κυράτσα. Αυτή η οποία προσέχει την εμφάνισή της. - http://www.slang.gr/
Κοκέτης: επίθ α / θ / ουδ κοκέτης, κοκέτα, κοκέτικο [ko'cetis, ko'ceta, ko'cetiko] φιλάρεσκoς - http://el.thefreedictionary.com/
Κοκέτα η [kokéta] Ο25 αρσ. κοκέτης [kokétis] Ο11 :
αυτή που φροντίζει πολύ την εμφάνισή της, που της αρέσει να είναι
πάντοτε περιποιημένη, είτε ως εκδήλωση φιλαρέσκειας είτε απλώς για
προσωπική ευχαρίστηση. Λεξικό Τριανταφυλλίδη - http://www.greek-language.gr
