"Ε ρε κατοχή που σου χρειάζεται!"

     Πάντα μου το'λεγε η μάνα μου. Όταν έκανα μουτσούνες επειδή δε μ'αρεσε το κουνουπίδι, όταν
δεν τέλειωνα  αυτή τη φέτα το σαλάμι με το ψωμί ή όταν έχυνα το γάλα στο νεροχύτη. Το'χε
έξω-έξω και μου το αμολούσε απειλητικά μ'ένα βλέμμα τρομακτικό, από εκείνα που μόνο οι
μανάδες μπορούν να κάνουν : "Ε ρε κατοχή που σου χρειάζεται! Τις γάτες θα'τρωγες!"

     Με τρομοκρατούσε για να φάω, με τρομοκρατούσε για να κάνω οικονομία, με απειλούσε για να
μάθω να εκτιμώ την κατάθεση του μισθού της στο μπακάλικο μόνο και μόνο για να'χουμε να τρώμε κάνα καλούδι. Και ξέροντας την αιώνια αγάπη μου στις γάτες μου το έκανε ακόμη πιο δύσκολο και φρικιαστικό.

     Κατοχή δεν ήξερα τι σημαίνει. Κάτι πληροφορίες απ'το δημοτικό είχα μόνο, όπως όλα τα "δημοτικάκια". Για κόσμο που πεινούσε, για τους κακούς Γερμανούς που σκότωναν τους Έλληνες, για κακουχίες - όλα επιφανειακά. Είχα δει και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία σε μια εγκυκλοπαίδεια μ'ένα παιδάκι που απ'την πείνα ήταν η κοιλίτσα του τούμπανο ανάμεσα στα κόκκαλά του που πεταγόταν απειλητικά, μου'χε πει κι η γιαγιά μου η καπετάνισσα κανα-δυο ιστορίες κι έτσι ζωγράφιζα μια εικόνα τραγική για το ανήλικό μου μυαλουδάκι. Οχι βέβαια πως όλα αυτά μ'εκαναν να αγαπήσω περισσότερο το κουνουπίδι αλλά όπως και να το κάνεις ήμουν παιδικά σίγουρη πως δε με αφορούσαν.Τουλάχιστον όσο οι Γερμανοί ήταν στη Γερμανία.

     Πέρασαν τα χρόνια. Πολλά χρόνια από τότε που τα λόγια της μάνας μου κρεμόταν απειλητικά σαν μαύρο συννεφάκι πάνω απ'το κεφαλάκι μου και σχεδόν είχα ξεχάσει την προσπάθειά της αυτή να με συνετίσει. Μέχρι χθες.

    Μέχρι χθες που είδα ανθρώπους χωρίς δουλειά να μη σηκώνουν τα βάρη και να τρελλαίνονται βλέποντας την αξιοπρέπειά τους να τους εγκαταλείπει καταματωμένη.

    Μέχρι χθες που είδα το χάρτινο στρώμα και το προσκεφάλι από εφημερίδες σ'απάνεμη γωνιά.

    Μέχρι χθες που άκουσα τη μικρομάνα να νανουρίζει κλαίγοντας ένα σωρό από πανάκια ενώ ήταν
στην ουρά περιμένοντας το μερίδιό της.

    Μέχρι χθες που είδα τον κυρ-Αλέκο απ'την επάνω γειτονιά να ψάχνει στους κάδους απορριμάτων μήπως και κάτι τρώγεται ακόμη.

    Μέχρι χθες που κρατούσα στα χέρια μου τα ρυτιδιασμένα χέρια μιας γριάς, καθώς εκείνη παραπονιόταν πως δε βγαίνει η σύνταξη για τα φάρμακα και το νοίκι. Η ίδια γρια που καθώς την αποχαιρετούσα έψαχνε τις τσέπες της για καμμιά ξεχασμένη καραμέλα, θέλοντας να μου δείξει ευγνωμοσύνη.

   Μέχρι χθες που είδα τα πλήθη στους δρόμους και στις πλατείες άλλοτε σιωπηλά κι άλλοτε να
σιγομουρμουρίζουν τραγούδια παρηγοριάς, ελπίδας και ενδυνάμωσης.

   Μέχρι χθες που είδα την πόλη μου να καίγεται ουρλιάζοντας από πόνο.

   Μέχρι χθες που διαπίστωσα πόσοι δωσίλογοι είχαν βαφτιστεί πατριώτες.

   Μέχρι χθες. Όπως κι αν καθορίζεται χρονικά το "χθες".

     Σήμερα είναι όλα απροσδιόριστα. Ο θυμός σα να'γινε οργή κι η οργή σα να'γινε ντροπή. Κι η
ντροπή φόβος για τη ζωή. Όχι για την επιβίωση, για τη ζωή. Σήμερα τα λόγια της μάνας μου κρέμονται -σαν λαιμητόμος αυτή τη φορά- πάνω απ'το κεφάλι μου. Λαιμητόμος που οι αποφάσεις τους την καλοακονίζουν. Δεμένη χειροπόδαρα, παγωμένη, σε μια στάση εμβρυική, πονάω. Πονάω καθώς μου κλέβουν κομμάτι-κομμάτι τα όνειρά μου για να θρέψουν τους ευσεβείς πόθους τους. Πονάω καθώς μου αποκλείουν όλες τις δυνατότητες για να ορθοποδήσω. Πονάω γιατί πρέπει να πληρώσω με ανάσα κι αίμα χρέη όχι δικά μου. Πονάω γιατί περιμένω την εξαθλίωση. Το τίποτα. Πονάω γιατί περιμένω κι άλλο πόνο κι άλλες θυσίες προς τέρψιν του τραπεζικού τους θεού. Και ως αντάλλαγμα θα έχω την πείνα των παιδικών μου βιβλίων. Την κατοχή που μου'λεγε η μάνα μου.

Μα ξέρω. Ξέρω πως όλα αυτά θα γίνουν δύναμη. Ο φόβος θα γίνει δύναμη και ο πόνος θα την ενισχύσει. Μόνο εκείνη τη στιγμή περιμένω. Εκείνη τη στιγμή που τα λόγια της μάνας θα γίνουν αυτό που πρέπει: Ανάμνηση που θα ανασκαλεύω και θα χαμογελώ.
Κι όχι απειλή.

Οι βλάκες της ζωής μας

    Πάντου. Σε ανύποπτα σημεία. Σε ανύποπτες περιστάσεις. Εκεί που δεν τους περιμένεις. Εκεί σε αιφνιδιάζουν. Έρχονται ακροπατώντας, κρύβονται πίσω απ'την πλάτη σου και μόλις τους βολέψει, φαπ! και σου ρίχνουν ένα σφαλιαρίδι ξεγυρισμένο. Και μένεις στήλη άλατος, μ'αυτή την ανόητη γκριμάτσα έκπληξης στη μούρη σου να τους κοιτάς προσπαθώντας να δώσεις απάντηση στ'αναπάντητα.Λες και δε θα'πρεπε να το περιμένεις.Τουλάχιστον απ'τους περισσότερους.

     Οι βλάκες! Ειδική κατηγορία ανθρώπων,χωριζόμενη σε υποκατηγορίες, με εξαιρετικές ικανότητες πολλαπλασιασμού.Και επιβίωσης.Κατηγορία που αναγνωρίζεται εύκολα γιατί τα χρυσά μου δεν έχουν φραγμούς.Δρουν ανεξέλεγκτα χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες είτε γιατί δεν τις φαντάζονται είτε γιατί τις φαντάζονται αλλά κάνουν τα κορόιδα. Επειδή οι συνέπειες αφορούν πάντα τους άλλους και ποτέ τους ίδιους. Γεγονός που τους καθιστά ανίκητους.Διαχρονικά.

     Αν το ψάξεις λίγο παραπάνω,δεν υπάρχουν κοινωνικά κριτήρια για να είναι κάποιος βλάκας. Ούτε οικονομικά, ούτε επαγγελματικά. Ούτε περιορίζονται. Κάτι σαν τα πράσινα ξερατά της Regan ΜacNeil στον Εξορκιστή: Είναι παντού και φωσφορίζουν:

Βλάκας ο Κοινός
Ωραία.Συμβαίνει παντού.Όλοι έχουμε δικαίωμα στη μπαρούφα.Κι όλοι έχουμε στιγματίσει το βιογραφικό μας με κάμποσες από δαύτες.Την κάνεις μια το λοιπόν, βλέπεις πως δε σου κατσε καλά και απλά δεν την επαναλαμβάνεις. Μπορεί να κάνεις μια άλλη, διαφορετική, αλλά δεν έχει σημασία. Φτάνει που σκέφτηκες, αναγνώρισες τη μαλακία και την έκοψες μαχαίρι. Τον βλάκα δεν τον αφορά αυτή η τελευταία διαδικασία της σκέψης. Ή τον αφορά αλλά δε βλέπει που είναι το λάθος. Ή,ακόμη χειρότερα, το βλέπει αλλά το επαναλαμβάνει.Και μια και δυο και τρεις. Πανομοιότυπο ή με μικρές ανεπαισθητες παραλλαγές.Εδώ κάπου μπαίνει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Εκείνη που χωρίζει την ευφυϊα από τη βλακεία.

Βλάκας ο Επιβλαβής
Ίσως η πιο επικίνδυνη κατηγορία, επεκτείνεται σε όλα τα επαγγελματικά επίπεδα. Από την κομμώτρια που αφήνει το μαλλί στη ντεκαπάζ μισή ωρα παραπάνω απ'το κανονικό μέχρι τον γιατρό που πήρε το γαμωδίπλωμα από τη σχολή μόνο και μόνο επειδή ήξερε να αποστηθίζει καλά τόνους χαρτιού.Από τον ταρίφα που μπαίνει ανάποδα στον μονόδρομο μέχρι τον παλιάτσο πολιτικάντη που καταστρέφει ένα ολόκληρο έθνος.Από τον πουλημένο δημοσιογράφο που πλάθει πραγματικότητες αντιστρόφως ανάλογες με το πακέτο που πήρε μέχρι την ανεγκέφαλη πωλήτρια που της έπεσε η τυρόπιτα στα λιγδιασμένα πατώματα αλλά την ξαναβάζει στο ράφι να στην μοσχοπουλήσει.

Βλάκας ο Επιτυχημένος
Τι το γελάς; Νομίζεις δεν υπάρχει; Βρωμάει ο κόσμος. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, μεγιστάνες κι ό,τι άλλο θες.Κατηγορία-φαινόμενο για την οποία δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω, ήδη με πρόλαβαν άλλοι - άνοιξε την τηλεόρασή σου και θαύμασε. Ένα θα σου πω μόνο και κράτα το καλά στο μυαλουδάκι σου: Οι βλάκες είναι ικανότατοι.

Βλάκας ο Γελοίος
Του αρέσει να ασχολείται με κάτι. Ένα κατιτίς βρε παιδί μου που του τη σβούριξε και θέλει να το ντροπιάσει νομίζοντας πως συνεισφέρει.Προσπαθεί, το παλεύει, κάνει πως το μαθαίνει, ακούει και κανα-δυο λογάκια θαυμασμού (από άλλους βλάκες χωρίς γούστο ή από πονηρούς που αποσκοπούν σε κάτι) και τσουπ! νάτο το καλάμι παρκαρισμένο δίπλα στο κρεβάτι του.Όχι το ποταμίσιο το εγχώριο, το άλλο το χοντρό που αντέχει, απ'τα εξωτερικά.Κι επειδή το καλάμι, όπως κάθε καλάμι, έχει ανάγκη να τραφεί, ο βλάκας ο καλαμωτός αποζητά ανα πάσα στιγμή την επιβεβαίωση- κυρίως μέσω του θαυμασμού, χρησιμοποιώντας σπασμωδικές, ακόμη πιο προσβλητικές προς την αισθητική των υπολοίπων, κινήσεις με τελικό αποτέλεσμα να γίνεται σούργελο.
Σημείωση: Σ'αυτή τη κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και οι επίδοξοι γκόμενοι/γκόμενες-είμαι σούπερ-ουάου-και-το-ξέρω που επιπλέουν σα φελλοί μέσα σε μια στέρνα ματαιοδοξίας γεμάτη σάλια. Απαξάπαντες.

Βλάκας ο Πονηρός
Δύσκολη περίπτωση. Ταυτόχρονα ύπουλος και χαμερπής. Αρχικά τον συμπαθείς, του χαϊδεύεις την κεφάλα σκεπτόμενος "Τι να κάνει κι αυτό το καϋμένο, βλαμμενο είναι", του κάνεις και κανα χατήρι - κάτι σαν καλή πράξη ένα πράμα.Αμα είσαι εξαιρετικά φιλάνθρωπος κάνεις παρέα και τη βλακεία του, συμμερίζεσαι το βλαμμένο πρόβλημά του και μοιράζεστε τα ίδια μυξομάντηλα καθώς κλαίτε αγκαλιά για τον δικό του πόνο,ενώ ταυτόχρονα εκείνος σκάβει το λακάκι σου κι εσύ δεν έχεις πάρει χαμπάρι. Μέχρι να νιώσεις τα καυτά του δόντια στο σβέρκο σου. Γιατί μόνο εκεί είναι άξιος να σε δαγκώσει, οπουδήποτε αλλού θα δείλιαζε.Κάτσε μετά εσύ να κάνεις αναλύσεις επί αναλύσεων "Τι είναι ο άνθρωπος" και "Που οδηγούμαστε".

Πέντε Βλακες. Είδες; Μόνο πέντε Βλάκες φτάνουν να σου κάνουν τη ζωή άνω-κάτω.
Θα μπορούσα να γράφω εσαεί εξυμνώντας τη βλακεία τους. Πάντα με κέντριζαν, πάντα με γοήτευαν ή με απογοήτευαν με τα κατορθώματά τους -όπως κι εσένα- τόσο ώστε να τους προσέξω πως υπάρχουν. Τόσο ώστε για μια στιγμή πίστεψα πως κάπου εκεί ανήκω κι εγώ.