Aκτίνες κοβαλτίου...

Δίψασαν τα μάτια σου για φως
σαν γη που εκλιπαρεί για την πρώτη φθινοπωρινή βροχή.
(Εκείνη που προσμένεις κι εσύ χωρίς να το ξέρεις
μηπως δροσερέψουν οι δαιδαλώδεις διαδρομές του νού σου...)

Μέτρησες. Τι μέτρησες; Ανθρώπους; Συναισθήματα;
Τι έδωσες; Τι πήρες;
Συμπεριφορές σκοτωμένες σε μια ξαφνική μετωπική.
(Σύρε να μαζέψεις τα θρύψαλα ή χόρεψε πάνω τους και καν'τα σκόνη...)

Μάζεψες την ζωή σου σε μια τσέπη.
Μόνο τα απολύτως απαραίτητα.
(Πόσες φορές αναθεώρησες τα "απολύτως απαραίτητα";)

Μέτρησες τον πλούτο σου στα σκοτεινά
σαν φιλάργυρος ξεδοντιάρης γέρος.
(Τι σου λείπει; Όλα μέσα σου είναι. Ρίξε φως.)

Δεν μπορείς πια. Κουράστηκες να αναλώνεσαι.
Δεν αντέχεις την άσκοπη φθορά.
(Φθορά ή εμπειρία;)

Μίλησες πολύ. Παραπάνω από όσο ήθελες.
Μέχρι να μάθεις που πρέπει να σταματας.
(Και σε ποιον να μιλάς.)

Μετάνιωσες.Σιγά το πράγμα.
Έπρεπε να σε είχαν μάθει να αποδέχεσαι τα λάθη σου.
(Και  να κάνεις αυτοκριτική.)

Προσδοκάς την γαλήνη που θα νιώσεις
όταν γύρω σου τα ανθρώπινα όρνια
θα ξεσκίζουν τις σάρκες των ανθρωποθηρίων.
(Ποιος θα 'ναι ο νικητής;)

Ονειρεύεσαι την ηρεμία του καιρού που θα΄ρθει.
Δε θα΄ρθει. Ποτέ δεν ήρθε για κανέναν.
(Η Πανδώρα σου στέλνει το πιθάρι της όταν δεν το περιμένεις.)

Παρατηρείς την πτώση κι ανατριχιάζεις.Των άλλων.
Τα βράδυα σε βρίσκουν να παρακαλείς τον Θεό σου
να σ'εξαιρέσει από την λαίλαπα.
(Ποιος είσαι εσυ;)

Κλαις σιχτιρίζοντας την μοίρα σου.Κλαψε.
(Μα σταμάτα να μεμψιμοιρείς ανόητε!Με κουράζεις.)

Κατρακύλησες.Ξανανέβα.
(Έχεις χέρια, πόδια και νου. Κι αν έσπασες τα γόνατά σου, αγάπησέ τα.
Θα σου θυμίζουν τι να μην ξανακάνεις.)

Παρηγορείσαι.
Στα ένοχα μάτια ενός παιδιού.
Στη μυστικοπάθεια του μουχρώματος.
Στην επιβλητικότητα της θάλασσας.
Σ'ένα ποτήρι κρασί.
Στη σοφία του γέροντα.
Στο ανεκτίμητο χάδι της μάνας.
Σε μια σταγονα αίμα και σε μια θάλασσα δάκρυ.
Στην πρώτη κατακόκκινη πασχαλίτσα της άνοιξης.
Στην ομορφιά της ασχήμιας.

Ζήσε μαλάκα. Δεν θα είσαι εσύ η εξαίρεση.