 |
Μια τέτοια βραδιά ήταν και η χθεσινή. Είχε κεφάκια πάλι κι έστηνε τα δικά του ολοκληρωμένα σενάρια, τι θα γίνει, πως θα γίνει και πως θα ανταπεξέλθουμε. Κι εγώ κι αυτό. Λες και δεν έχει ακόμη καταλάβει οτι θα ήθελα πάρα πολύ να ήταν από εκείνα τα τυχερά που ψοφούν και δε ξαναγεννιούνται. Στο πυρ το εξώτερον! Ριζωμένο καλά πάνω μου, επιμένει. Συγκεκριμένα μέσα μου. Αδίκως να το αγνοώ επιδεικτικά. Δε με αγνοεί εκείνο. Κάπως έτσι αρχίζουν τα δράματα.
Σενάριο πρώτο: "Να μονάσεις!"
Οκ, δεν μπορώ να πώ! Δε θα πεινάσω σίγουρα! Άσε που δε θα με ψάξει και κανείς μέσα σ'ένα τέτοιο λαγούμι να μου γυρεύει ο,τι δεν θα έχω πληρώσει. Και τα μαύρα μου πάνε. Με κόβουν λίγο στην περιφέρεια. Για τα μαύρα ράσα δεν ορκίζομαι. Με τίποτα πάντως δε μου πάει το άλλο αξεσουάρ, το συνεχόμενο φρύδι της Φρίντα Κάλο. Το ουρλιάζει κι ο καθρέπτης μου. Ούτε και τη μουσική υπόκρουση αντέχω. Απολυτίκια, προσευχες, δεήσεις και πατερημά. Δεν καταλαβαίνω λέξη. Μεταξύ μας, δε με ξετρελλαίνει κι ο ρυθμός. Έπειτα είμαι και λιγάκι Ζορμπάς σαν καθώς πρέπει ελληνίδα. Θα φάω, θα πιω, θα καπνίσω και θα χορέψω όποτε μου κάνει κέφι. Δεν κόβονται αυτά τα πράγματα. Να κλειστώ στους τέσσερις μαντρότοιχους; Α,πα,πα! Εδώ δεν μπορώ να κλειστώ στο σπίτι μου μια μέρα! Θα κλειστώ σε ξένο; Δεν είμαι και καλός άνθρωπος, στο'πα; Μου μπαίνουν σατανικές σκέψεις πότε-πότε (Old Lady-12 points!) συνεπώς αυτόματα απορρίπτομαι. Ας αγιάσουν άλλοι. Περιορίζομαι στο χρέος μου λοιπόν - κι αυτό με το ζόρι: γάμοι, βαφτίσεις, κηδείες άντε και κανα Πάσχα άμα έχω τρελλά κέφια. Μέχρι εκεί. Παραπέρα δεν πάει. Δεν ταιριάζει η ιδεολογία μας βρε παιδί μου. Τέλος.
Σενάριο δεύτερο: "Να πάρεις τα βουνά!"
Ωραία, να τα πάρω! Και; Πού θα σταματήσω; Ή θα βρω ένα βουνό -στη τύχη ή κατ'επιλογήν- και θα γίνω μόνιμη κάτοικος; Θα χτίσω καλύβα από κλαδιά πάνω σε δέντρο αψηλό να 'μαι και σίγουρη οτι δε θα γίνω βορά για τα άγρια θηρία. Θα σκάβω με τα χέρια μου για ρίζες όταν θα λείπουν οι καρποί και θα κυνηγώ βατράχια. Για νερό ούτε λόγος. Θα μαζεύω όταν βρέχει σε πέτρινες γούρνες που θα έχω σμιλέψει μόνη. Επίσης μπορώ να δοκιμάσω όλα τα γκουρμέ μεζεδάκια που απολαμβάνουν στις ανατολικές χώρες και εμείς τα αγνοούμε ουρλιάζοντας "Πάρε αυτό το σιχαμένο σκουλίκι-ακρίδα-σαρανταποδαρούσα απ'τα μούτρα μου!!" Το χειμώνα που θα παγώνει το σύμπαν δεν θα με πειράζει γιατί απ'την πολλή μου τη χαρά που παράτησα τη βρωμόπολη κι έφτιαξα τη ζωή μου δε θα με σκιάζει φοβέρα καμμιά. Θα με ξυπνούν το πρωί οι μπεκάτσες με το χαρωπό τραγούδι τους και την κουτσουλιά τους στο κούτελό μου (στην καλύτερη περίπτωση). Άσε που θα μάθω να ανάβω φωτιά τρίβοντας τέσσερις ώρες δυο πέτρες. Και μετά θα ανακαλύψω ξανά τον τροχό -με αντιολισθιτικό πέλμα αυτή τη φορά.
Σενάριο τρίτο: "Στα Μάταλα αδελφές μου, στα Μάταλα!"
Πάντα ονειρευόμουν να πάω να μείνω στις χιλιοκατουρημένες από τους τουρίστες τρύπες των Ματάλων. Άλλος αέρας βρε παιδί μου. Ν'αφήσω μαλλί (κεφαλή-μασχάλη-γάμπα) και να φορώ τρισχαριτωμένες λουλουδάτες βλακειούλες. Θα ζωγραφίζω στα μούτρα μου σήματα ειρήνης και στο μυαλό μου σήματα καπνού. Για φαΐ ούτε λόγος! Τίποτα κοπανιστό. Ενα 40ημερο το βγάζω, δεν το βγάζω; Μετά θα με εκθέτω σαν τουριστική ατραξιόν. Μουμιοποιημένη.
Σενάριο τέταρτο: "Κούλιναν! Πως σου φαίνεται;"
Κομμένο κι άκοπο, ευπρόσδεκτο! Θα λύσω όλα μου τα οικονομικά προβλήματα. Και τα δικά σου άμα με πετύχεις στις καλές μου. Μόνο που -και τους δυό μας- πρόλαβε αυτή! Τό'χτισε στο κασόνι που φοράει στο κεφάλι, το δένει με λουκέτο στο πόδι της κάθε βράδυ και κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Ωραία, θες να το αναλύσουμε; Πες πως φεύγω για Ν.Αφρική. Πες πως πάω και στα ορυχεία. Πες πως σκάβω στα ορυχεία μαζί με άλλους 47 ιδρωμένους. Στατιστικά οι πιθανότητες να βρω ένα ανάλογο στα επόμενα χρόνια είναι λίγες. Ελάχιστες. Μου το επιβεβαίωσε το SPSS πολλάκις. Και αυτοί οι δαίμονες ποτέ δεν λένε ψέμματα, στο λέω να το ξέρεις. Συνεπώς, μέχρι να βρω κάτι τέτοιο θα έχει έρθει ο καιρός για αντιρευματικές κρέμες, παυσίπονα και καινούριο κατωμάσελο. Μηδενικό όφελος. Οπότε αν είναι να φάω τη ζωή μου σκάβοντας, πάω και σ'ένα συνεργείο του δήμου. Πιο πολλά θα βγάλω. Και χωρίς να κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι.
Σενάριο πέμπτο: "Μετανάστις στη Γερμανία."
Τα χαλάμε! Εδώ τα χαλάμε. Δεν μπορώ τη γλώσσα. Βάρβαρη γλώσσα. Δεν μπόρεσα ποτέ να προφέρω ούτε καν τα σημεία στίξης. Κάτι σαν αλλεργικό. Τίγκα στις φλούμπες. Ούτε το φαϊ τους. Λουκάνικα, παντού λουκάνικα. Ζάουερκράουτ, κνεντελ και καρτόφενπούπα. Μέχρι να τα προφέρω θα'χω ψοφήσει από την πείνα. Ενω άμα πεις "πατατοκεφτές", γεμίζει το στόμα σου βρε έλληνά μου! Μόνο στη μπύρα τα βρίσκουμε. Αλλά δε χαραμίζομαι στα μαύρα ξένα για μια ξανθιά. Και δεν ταιριάζει και στην ιδιοσυγκρασία μου κι ο Καζαντζίδης. Ούτε και το ψοφόκρυο. Κοκκινίζει η μύτη μου και νιώθω σαν το Ρούντολφ το ελαφάκι. ΜΕ τα κέρατα.
Σενάριο έκτο: "Επιστροφή στις ρίζες;"
Εννοείς να αφήσω πίσω ο,τι έχω κάνει εδώ και να γυρίσω στο χωριό μου; Σ'εκείνο το ξεχασμένο χωραφάκι που είναι πλέον τίγκα στα αγριόχορτα; Και σ'εκείνο το μισογκρεμισμένο σπιτάκι του παππού; Καλή ιδέα. Μόνο που θα μου χρειαστούν ένας σκασμός λεφτά για να τα φέρω στα ίσα τους. Κι ένας σκασμός λεφτά για να πάρουν μπρος - δυό σκασμοί δηλαδή, όταν ο μοναδικός σκασμός που επικρατεί είναι οτι ΔΕΝ υπάρχουν λεφτά. Τουλάχιστον δεν θα με δω να σκαλίζω κάδους. Αν δεν μου την πέσει η μουχρίτσα, ο δάκος και ο περονόσπορος. Θα βάλω και κοτούλες. Θαυμάσια. Θα εξασκηθώ και στην ανατομία που πέρασα με 9. Να δω τι πουλιά έπιασα. Και τι πουλιά θα βράζω. Ή θα κοκκινίζω με μακαρόνια και ανθότυρο. Έχετε γεια κι αμα σας βάλει ο δρόμος άντεστε να ψήσουμε μια όρνιθα.
Σενάριο έβδομο: "Ανταλλαγή υλικών!"
Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; Γιατί για να ανταλλάξεις θα πρέπει να έχεις. Κι αμα έχεις θα'ναι τόσο λίγο που δε θα θες να το ανταλλάξεις. Κι αν είναι πολύ θα το κρατάς καβάντζα. Εκτός αν πας στο χωριό σου ή στον κήπο της μεζονέτας σου (που φύτευες γκαζόν και κρυφούς φωτισμούς γιατί ήθελες να είσαι και γαμώ τις μούρες), οργώνεις, σπέρνεις, φυτεύεις, μαζεύεις και μετά κατεβαίνεις στην Χώρα με το ψάθινο πανέρι και το ανταλλάζεις με ένα τόπι ύφασμα. Μόνο έτσι το δέχομαι. Όσοι μείνουν στα οροφοδιαμερίσματα θα έχουν να ανταλλάξουν μόνο τα χρυσά του γάμου τους - όσα δεν έχουν φύγει στους σύγχρονους μαυραγορίτες για μισή μπομπότα. Βασική προϋπόθεση: Να έχεις ξεπληρώσει ή να μπορείς να ξεπληρώνεις το στεγαστικό σου. Διαφορετικά σε βλέπω στο έκτο σενάριο έλληνά μου. Μαζί με μένα. Και την όρνιθα.
Σενάριο όγδοο: "Εφτά νομά- σ'ένα δωμά-..."
Μαζεύω γονέους, παππούδες και την αχώνευτη τη θεία την Καλλιόπη που μου τσάκιζε πάντα τα νεύρα μόνο με μια ματιά. Φέρνουν και τα ντιβάνια τους μαζί. Η Καλλιοπίτσα και το σκυλάκι της, το οποίο και ανέχομαι γιατί ίσως να χρησιμοποιηθεί αργότερα για ιερό σκοπό. Βάζουμε κάτω ό,τι έχουμε και κολατσίζουμε. Άμα έχουμε. Βάζουνε κάτω ο,τι έχουνε -αν τους έχουν αφήσει ίχνος σύνταξης και πληρώνουμε το ρεύμα. Αλλιώς λαδόλυχνος. Λέμε ιστορίες από ευτυχισμένες παλιές εποχές αφθονίας και αναστενάζουμε όλοι μάζι σαν γάτες στα κεραμίδια. Ρίχνουμε και καμμιά διαφωνία καραμπινάτη λόγω τους χάσματος των γενεών. Και μετά από τόση κούραση, ύπνος. Βαθύς με παραμιλητά, ροχαλητά κι άλλους ευγενείς ήχους. Ανατριχίλα. Ούτε να το σκέφτομαι. Απορρίπτεται. Και το σκυλάκι της Καλλιοπίτσας μαζί.
Σενάριο ένατο και φαρμακερό: "Κάνε το κορόιδο λοιπόν!"
Σωστά! Μπορώ να πάρω ποπ-κορν και να κάθομαι μπροστά στην οθόνη της ζωής μου βλέποντας τους άλλους να μου κάνουν κουμάντο στέλνοντάς με από ίσιο δρόμο στην καταστροφή. Θα σπάσω και τον κουμπαρά μου και θα πάρω ένα ακόμη μεγαλύτερο καναπέ, νομίζω πως ο παλιός μου δε με χωρά εδώ και καιρό. Ωραία. Δεν θα χρειαστεί να ξανασκεφτώ, απλά θα οδηγούμαι και θα καθοδηγούμαι. Γιούπι. Γι'αυτό πάλευα τόσα χρόνια να με χτίσω. Για να βάλω ένα δήμιο που θα με κόβει κομμάτι - κομμάτι, ταπεινώνοντάς με, εξαθλιώνοντας με και τελικά αναγκάζοντάς με να προσφερθώ στις αγορές τους έναντι ευτελούς ποσού - κι όπου πιάσω την καλύτερη τιμή. Κάποιος απάνθρωπος φιλάνθρωπος θα βρεθεί να μ'αγοράσει. Βάζοντάς μου barcode στη σκέψη και στη κρίση. Να ξέρουν πότε θα'χω ξεφύγει, έστω και τεμαχισμένη. Θα'μαι επικίνδυνη για τα σχέδιά τους όπως και να'χει.
Άρχισε να αναμασά τα λόγια του και να βγάζει άναρθρους ήχους. Χαράματα. Πλησιάζει η ώρα. Δεν ανησυχώ. Εκείνο κατάκοπο θα πέσει για ύπνο κι εγώ θα πάψω να βασανίζομαι ή να λυτρώνομαι. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναξυπνήσει και θ'αρχίσει πάλι το βιολί του πετώντας μου φαρμακερά σάλια μέσα στα μούτρα μου και εκθειάζοντας με αλλαζονεία τις εξυπνάδες του.
Κοιμήσου μισητό μου σχιζοφρενικό κυτταράκι. Ίσως τελικά μόνο εσύ να ξέρεις την αλήθεια.
Photoshop Brush by GlassBullet - DeviantArt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου