Μη με σπάσεις...

Αφορμή στάθηκε μια κουβέντα. Πόσο πολύ μπορεί να σε πονέσει ένας φίλος. Χρόνια στη ζωή σου γιατί τον διάλεξες και εκείνος συμφώνησε. Μα αλλάζει ο καιρός, αλλάζει ο άνθρωπος. Ή αποκαλύπτεται. Ή διαμορφώνεται ανάλογα με τη δική σου συμπεριφορά.

Άλλοτε καταλαβαίνεις απ'την αρχή πως ταιριάζουν τα άυλα  κύτταρα της ψυχής σας. Άλλοτε χρειάζεται χρόνος για να καταφέρετε να γίνετε ένα. Ή νομίζεις πως γίνατε ένα. Ξεγελάστηκες ή νομίζεις πως ξεγελάστηκες;

Εν αρχή, όλα όμορφα. Σαν ερωτευμένες καρδιές χαραγμένες στην άσπρη άμμο. Δεν μπορείς στιγμή χωρίς την αδελφή ψυχή σου κι άν μπορέσεις, λαχταράς πότε θα καταφέρεις να μοιραστείς την παραμικρή εμπειρία που είχες όσο δεν ήσασταν μαζί. Τα πάντα. Από τα πιο γελοία μέχρι τα πιο σπουδαία. Όλα γίνονται σπουδαία άλλωστε όταν τα μοιράζεσαι. Ψάχνεις ευκαιρίες - καφές, μπύρα, ψώνια, τίποτα.  Όλα είναι ευκαιρία, αρκεί να μιλήσεις. Να πείς. Μα να ακούσεις το σκέφτηκες ποτέ;

Παίρνει άλλη διάσταση το γέλιο, άλλη το κλάμα, η λύπη και η απογοήτευση. Μόνο να νιώσεις το χέρι του στον ώμο σου. Ή την καλή του την κουβέντα. Αυτή τη φιλία σου μάθανε, αυτή αποζητάς.

Κάθε στιγμή μαζί του είναι ξεχωριστή. Έχεις ανάγκη να είσαι μαζί του. Μ'όποιον κι αν είσαι. Αν είναι κι αυτός κυλάει διαφορετικά ο χρόνος. Αναζητάς τις σιωπηλές κουβέντες, αυτές που λέγονται μόνο με τα μάτια ή το σιγανοψυθιρισμένο σχόλιο, μη σας ακούσουν οι υπόλοιποι. Δεν θα καταλάβουν, έχετε δικό σας κώδικα επικοινωνίας πίσω απ'τον αδιαπέραστο αόρατο τοίχο που έχετε ορθώσει στους άλλους. Κανείς άλλος δε χωράει. Κανείς δεν είναι ικανός να μαγαρίσει αυτή τη μοναδική σχέση. Εσύ όμως;

Και τα χρόνια περνούν. Αθόρυβα. Ο,τι και να σου συμβεί το έχεις μοιραστεί μαζί του.  Το έχεις;

Ο,τι και να χρειάστηκες ήταν εκεί κι έκανε τα πράγματα πιο εύκολα στεγνώνοντας τα δάκρυα της ψυχής σου με τη γλώσσα του. Εσύ ήσουν;

Πίστεψες στην ανιδιοτέλεια. Μα μόνο στη δική του. Η δική σου πνίγηκε από τότε που έκοψες τον ομφάλιο λώρο σου.

Έχεις ανάγκη. Τι;

- Να με κανακέψει, να με ακούσει, να μου χαϊδέψει τα αυτιά, να περάσω καλά, να υπερηφανευτώ, να ξεχαστώ, να δείξω πως υπερισχύω, να τον βγάλω άχρηστο, όλα...όλα είναι δικά μου...

Έχεις ανάγκη να ασελγήσεις πάνω στη ψυχή του, πάνω στην αγάπη του και την αξιοπρέπειά του και να σηκωθείς το πρωί μαζεύοντας βιαστικά τα ρούχα σου: "Ξαλάφρωσα..." να πεις, κλείνοντας άλλη μια φορά την πόρτα πίσω σου. Να κλείσεις την πόρτα στον καθρέπτη σου, στη μαύρη ψυχή σου - έτσι εγωϊστής ήσουν πάντα. Είσαι σίγουρος πως έκλεισε;

Πάντα μένει κάτι, μια χαραμάδα, μια κλειδαρότρυπα. Και πάντα κάποιος - αργά ή γρήγορα - μεταμορφώνεται σε φως και μπαίνει μέσα στα σκοτάδια σου. Κι αυτός συνήθως είναι εκείνος που τόσα χρόνια (επιμελώς νομίζεις) του κρύβεσαι. Εκείνος που είναι ακατόρθωτο πια να του κρυφτείς γιατί σιωπώντας σε διάβαζε. Χωρίς να παραπονεθεί, χωρίς να σχολιάσει, χωρίς να σου χαλάσει το όνειρο. Ως εδώ.

Δεν πάει παραπέρα. Όσο κι αν λένε οι φιλοσοφημένοι πως οι σχέσεις δεν είναι εμπόριο κάνουν λάθος. Εμπόριο είναι. "Σου'δωσα και θέλω να μου δώσεις. Δεν γίνεται να αγαπώ τον τοίχο. Αν γινόταν, τουλάχιστον θα τον χρωμάτιζα με τα χρώματα που εσύ σιχαίνεσαι. Σου'δωσα αγάπη και απαιτώ -όχι να μ'αγαπήσεις- μα να με σεβαστείς. Το πρώτο κι αναφαίρετο δικαίωμα στην φιλία. Ναι, σ' εκείνη τη φιλία που δεν σ'έμαθαν. Σ' άκουσα και θα μ'ακούσεις. Μ'έχεις ανάγκη μα πονώ κι εγώ. Σκύψε πάνω μου και νιώσε. Μπορείς; Θες;"

Κι αλλάζουν όλα. Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι ανθρώποι. Αλλάζουν τα λόγια, γίνονται πιο σκληρά. Οχι. Γίνονται αληθινά. Κάτι που δε σ'αρέσει. Και (ως δια μαγείας;) δεν σ'αρέσει τίποτα πια πάνω του. Παραγνωριστήκατε νομίζεις. Λάθος. Απλά, γνωριστήκατε.

Δεν τον έχεις ανάγκη πιά. Τα ξέρεις αυτά που σου λέει, πάσχιζες τόσο καιρό να τα χτίζεις μέσα στους τοίχους σου. Δεν χρειάζεσαι έναν άνθρωπο να σε ξεγυμνώνει. Δεν σ' αρέσει να σε ξεγυμνώνουν. Ντρέπεσαι. Γι'αυτό που είσαι;

" Αδερφή ψυχή. Σκατά! "

Στα μούτρα σου. Έτσι είναι. Έτσι είναι οι αδερφές ψυχές ρε άχρηστε. Να σε βλέπει όπως είσαι (κι οχι όπως θες εσύ) και να σε αποδέχεται σεβόμενος την προσωπικότητά σου. Να σου πει το στραβό σου (γιατί κάποιος πρέπει να στο πεί) όχι από κακία ή από αρρωστημένη επιθυμία να σε κρίνει, μα από αγάπη. Μπας και κάτι στρώσεις. Όχι για εκείνον μα για σένα. Να νιώθεις και την δικιά του ανησυχία, τις δικές του λευκές νύχτες -ναι, εκείνες που σφάζουν μαλακά, όπως το χαρτί. Να είσαι εκεί. Όπως πρέπει να είσαι, χωρίς να λογαριάζεις αμα σου κάνει κέφι.  Να δωθείς. Ολοκληρωτικά και αληθινά. Ειλικρινά. Να μην έχεις να μοιράσεις τίποτα άλλο πέρα από την ψυχή σου. Να τον αγαπήσεις, όχι όπως έμαθες, μα όπως πρέπει.

Το ξανασκέφτεσαι; Ναι, ξέρω, κάτι δεν πάει καλά.

Να σε βοηθήσω, όπως με βοήθησαν κι εμένα όταν ακόμη ήμουν μικρό παιδί:

"Μπορείς, παιδί μου, να χαρείς πραγματικά με την χαρά του φίλου σου; Τότε είστε φίλοι..."

Έσπασες; Δεν πειράζει. Εσύ έριξες την γροθιά στο τζάμι.