Λάτρις και εγώ μιας άλλης εποχής... Μιας εποχής που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Ρομαντική ψυχή; Ίσως. Αηδιασμένη από τα σημερινά δρώμενα; Σίγουρα!
Θυμάμαι την κατηφόρα που οδηγούσε στο σπίτι που γεννήθηκα, στον Κρουσώνα, απότομη και τσιμεντένια. Λίγο ήθελαν να σπάσουν τα γόνατα και να μπήξω τις φωνές. Λίγο ήθελα να βρω την ευκαιρία να χωθώ στης μάνας μου την ποδιά, μεγαλοποιώντας τον ψευτόπονό μου. "Βάλε ιώδιο" μου 'λεγε, "πράμα δεν έχεις" και μ'έσπρωχνε απαλά, φοβούμενη πως θα ξενίνιαζα. Και έφευγα τρέχοντας -"Αφού δεν έχω πράμα, τι το θέλω το ιώδιο;"- ανεβαίνοντας ξανά την ανηφόρα για λίγο ακόμα παιχνίδι.
Άλλοι ανθρώποι τότε, γελούσαν και ένιωθες την αλήθεια τους, ντρεπόταν να κλάψουν μπας και τους κοροϊδέψουν, γλεντούσαν και το ένιωθαν. Σύμπαινε ο ένας στον άλλο, όλα ήταν δανεικά, μεγάλη ντροπή να μη βοηθήσεις το συγχωριανό. Δεν θα ξεχάσω στους γάμους που μαζευοταν όλες οι νοικοκυρες του χωριού να κάνουν τα "τσιμπητά" κουλούρια, έθιμο τοπικό. Και χάζευα τη μαεστρία που είχαν στα χέρια τους οι κυράδες, τον τρόπο που δούλευαν το ειδικά κατασκευασμένο τσιμπιδάκι για να κάμουν τα ξόμπλια. Και οι πιο προκομμένες κάνανε πουλιά και λουλούδια με ζύμη, στολίδια των κουλουριών, για την χάρη του νέου ζευγαριού.
Δεν θα ξεχάσω κάποια βράδια παγωμένα να μαζεύονται οι άντρες, πότε στο ταπεινό μας σπίτι, πότε στο μηχανουργειο του πατέρα μου, ψάχνοντας ευκαιρία για δυο κρασιά ή μια ρακί, πεσκέσι από εκείνον που του περίσσευαν. Και ένα λουκάνικο ντόπιο να ευωδιάζει στην ξυλόσομπα. Λίγα και καλά. Εκεί ήταν η ουσία. Κι αμα μερακλώνανε και λίγο, ακουγόταν και η Χαρούλα, της μόδας τότε το "Δημητρούλα" - ακόμη το θυμάμαι να αντηχεί στα αυτιά μου, έπαιζε, έπαιζε η χοντρή πλαστική κασέτα (αλήθεια πόσοι θυμούνται αυτό το τεχνολογικό επίτευγμα της εποχης;) μέχρι που το παλιό κασετόφωνο μασούσε την ταινία... Λίγα χρόνια μείναμε, όμως πολλά για να γεμίσει το παιδικό μου μυαλό εικόνες, χρώματα και μυρωδιές.
Κι ύστερα κατηφορίσαμε στη Χώρα.
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα ξανά εκεί, αφορμή ένας γάμος. Κοίταξα την τσιμεντένια κατηφόρα, είχε αλλάξει. Κοίταξα τους ανθρώπους μα δεν μου θύμησαν τίποτα απ΄την "Δημητρούλα", κοίταξα γύρω μου και γνώρισα μόνο την πλατεια με την εκκλησία και το παλιό σινεμά. Ένιωσα ξένη, ήμουν ξένη, πασπάτευα το μυαλό μου μήπως και καταφέρει να πολλαπλασιάσει και να ανασύρει αναμνήσεις, μα άδικα... Και καθώς στεκόμουν στο προαύλιο της εκκλησίας άκουσα:
"Έψαχνα για σένα, έχω να σε δω 30 χρόνια. Είμαι η νονά σου, η Αντιγόνη"...
6 σχόλια:
Πώς καταφέρνεις Ζάνια μου και όποτε διαβάζω κείμενό σου, γεμίζουν τα ρουθούνια μου μυρωδιές των παιδικών μου χρόνων.... Νοσταλγία σκέτη είναι η γραφή σου... :-)
Σ'ευχαριστώ πολύ Μάριε για το σχόλιό σου. Πολλές φορές είναι έντονη η επιθυμία να ξαναζούσα κάποιες από τις στιγμές του παρελθόντος....
Μάλλον το ίδιο συμβαίνει και με μένα, γι' αυτό και με αγγίζουν πάντα τα γραπτά σου...
" Τα πράγματα αποκαλύπτονται μέσα από τις μνήμες που έχουμε γι` αυτά. Θυμάμαι ένα πράγμα σημαίνει ότι το βλέπω - μόλις τώρα - για πρώτη φορά."
ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ
Εξαιρετικό κείμενο.
Ακριβώς, αυτό που αναφέρεις, αυτό συμβαίνει... Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη και κυρίως για το πανέμορφο σχόλιο!
οι αναμνήσεις κουβαλάνε μαζί τους και τη σκόνη που τις σκεπάζει ...
Αναμνήσεις !!!
Αποσκευές που είναι με το είναι μας δεμένες...
μια καλησπέρα !!
Δημοσίευση σχολίου